Koenraad Goudeseune, Man van de Westhoek maar vooral van de Wereld, is dood. Nadat bij hem darmkanker werd vastgesteld koos hij geheel vrijwillig om afscheid te nemen van -
romanticus als ie
was - dit tranendal. Gisteren al en vandaag worden zijn gedichten door talloos velen gedeeld op de sociale media. Het bewijst dat hij meer betekende dan wat de literaire canon(s) soms wil(len) laten uitschijnen…
Jazeker, hij was een moeilijke jongen die in zijn later werk de verbittering om de miskenning de vrije loop liet. Een snuifje kwaadaardige rancune was hem daarbij heel regelmatig niet vreemd. ‘
Een woelwater’ zo noemde men hem vaak en gretig. Maar iedereen zal toegeven dat Koenraad Goudeseune kon schrijven en dat de toon van zijn toegankelijke en
belijdende gedichten, en van zijn brievenboeken, toch altijd weer uniek te noemen was. Iets wat alleen van waarachtige dichters kan worden gezegd.
Veel mensen schrijven op Facebook en elders herinneringsteksten en plaatsen gedichten van hem.
Pascal Cornet schrijft in zijn “
Scherf 93” onder meer:
“
Koenraad Goudeseune is overleden. Dat feit zal allicht maar weinig mediabelangstelling halen. Maar toch is het een belangrijke gebeurtenis voor al wie deze man de laatste weken heeft leren kennen. En dat waren er nogal wat. Jarenlang zag ik maar een handvol Facebookgebruikers op zijn posts reageren. Nu waren het er opeens vele tientallen. Gelukkig maar, het zal Koenraad Goudeseune deugd hebben gedaan. Want hij verdiende die aandacht. Jammer dat hij er zolang op heeft moeten wachten.”
Ook
Marc Reugebrink typeert Goudeseune
op zijn Facebook-bladzijde erg raak:
Ik heb nooit begrepen waarom hij door de kritiek zo stiefmoederlijk is behandeld, waarom beoordelingscommissies van het Vlaams Fonds zijn werk nooit werkelijk naar waarde hebben geschat. Misschien was het zijn weigering om zich door 'de literatuur' in te laten kapselen. Ik heb wel eens gedacht: had hij in Amsterdam gewoond, had hij zich in de juiste kroegen een stuk in de kraag gedronken — hij zou op zijn minst de status hebben gehad die nu aan een Menno Wigman wordt toegekend. Dat is precies wat hij aanklaagde. Ik hoop desalniettemin dat hij die alsnog krijgt.
En ons aller lieve
Tine Moniek plaatst
op haar Facebookboek:
Koenraad was de eerste dichter die zich durfde tonen in de rubriek 'Parlandoscoop' waarin ik Vlaamse dichters een plek op YouTube wou bezorgen. Ik voelde me een groentje op bezoek bij een sluwe vos. De opname is erbarmelijk en toch is het nog altijd het enige filmpje dat je ziet als je Koenraad daar zoekt. Maar waarom zou je hem dààr moeten zoeken? Koenraad hoort in elke bibliotheek en in elke serieuze boekhandel.
In de loop van al die jaren doofde mijn Parlandokaars. Dat wil niet zeggen dat ik Koenraad niet meer tegenkwam. Behalve op het WWW botste ik op hem op bundelpresentaties, optredens en soms in het nachtleven van Gent en zelfs Menen. Maar altijd zat ik in gedachten wat ongemakkelijk op zijn bed.
En zo kun je vandaag veel her- en gedenkingsberichten lezen.
Op het Literair Magazine ‘
Het Moment’ stonden er recent
nog enkele (afscheids)gedichten van Koenraad Goudeseune. Daaruit:
IN MEDIA VITAE
Hier vaart iedere dag een boot voorbij met op het dek
een uitgelaten menigte van jonge mensen. Het is zomer,
van ver reeds hoor je dansmuziek, gelach. Het zwelt aan
en nog voor ik de boot kan zien, open ik het venster.
Steeds andere jongelui, maar wat zij doen verandert niet.
Ze wuiven, joelen en heel even sta ik in het middelpunt
als ik hen mijn biertje toon, als ik met hen toost — op wat?
Wat verder maakt de boot een U-bocht en keert terug.
En ik sta daar nog. Wat zich eerder voordeed, gebeurt opnieuw.
Zij die aan stuurboord stonden, staan daar nog en zien mij niet.
Zij die aan bakboord staan, zien me voor het eerst. Ook ik
ben blijven staan waar 'k stond, drie hoog, aan 't open raam.
De boot vaart traag voorbij, de muziek, het gejoel neemt af.
Totdat ik hem niet meer zie, alleen nog hoor, verrassend lang.
© Koenraad Goudeseune
Rip Koenraad! Aan alle vrienden en familie: sterkte!
(Paul Rigolle voor de VWS)
